Integreren of assimileren?

En ben je al een beetje geïntegreerd? Poeh, moeilijke vraag. Wat betekent dat eigenlijk integreren? Letterlijk betekent integratie ‘het maken van of opnemen in een groter geheel’.

Dit gaat bijvoorbeeld over het opnemen van personen in een maatschappij. Integratie betekent ook wel samensmelting, waarbij beiden partijen zich aanpassen aan elkaar.

Wij zijn geëmigreerd naar Frankrijk en zijn hier de vreemde eend in de bijt. Je kunt je dus afvragen hoeveel de ontvangende partij zich moet of zal aanpassen. Je kan ook spreken van culturele assimilatie. Dit betekent zo ongeveer dat een niet-dominante groep (wij dus) zich mengt met de dominante groep (de Fransen) en daar de cultuur van overneemt. 

Dit laatste klopt wel grotendeels. Wij mengen ons met de Fransen en nemen langzaamaan ook meer en meer culturele aspecten over. Maar voorlopig blijven we Nederlanders die in Frankrijk wonen.

Zijn we geïntegreerd?

Tot zover het theoretische gedeelte. Als iemand me vraagt of we al geïntegreerd zijn bedoelen ze denk ik vooral of we al worden geaccepteerd, maken we al vrienden, spreken we de taal? Het belangrijkste, zijn we onderdeel van de lokale gemeenschap?

Volgens mij zijn we best aardig op weg met integreren. De mensen hier zijn ontzettend vriendelijk en verwelkomend. Alles lijkt erop dat men het leuk vindt dat we hier zijn komen wonen. Met de acceptatie zit het dus wel goed. Ook hebben we wat mensen om ons heen verzameld die ik wel vrienden kan noemen. Wijnboeren die het leuk vinden om ons een beetje te introduceren met het vak en waar we gezellige borrels en etentjes mee houden. Ik moet er wel bij zeggen dat deze Fransen ook Engels spreken, wat het contact een stuk makkelijker maakt.

De taal is hier dus nog wel een obstakel. Om echt goed mee te kunnen doen, moet je toch echt goed Frans spreken. Goed Frans spreken, voelt af en toe nog wel heel ver weg. Er zit zeker vooruitgang in, de wekelijkse lessen en het vele oefenen helpt. Maar van goed mee kunnen praten met de buren en op het schoolplein is nog geen sprake. Het duurt nog veel te lang in mijn hoofd om een zin te bedenken. Daarnaast zijn sommige Fransen goed verstaanbaar en anderen totaal niet.

Afgelopen week kreeg ik eindelijk mijn Franse kenteken. Dit voelt voor mij als een belangrijke stap in de integratie, al heeft het natuurlijk weinig te maken met het opgenomen worden in de maatschappij. Maar gevoelsmatig ben ik nu minder toerist in Frankrijk en meer inwoner.

Onderdeel van de maatschappij

Doordat de jongens naar school gaan, doen we automatisch mee in het dorp. Voor de kerstvakantie is er nog een kerstfeestje op de school. Een goede kans om Harry met zijn nieuwe vriendjes te zien. Deze week geef ik mij op als invaller voor het school restaurant. Het lijkt me zoiezo leuk om daar eens mee te helpen en natuurlijk om stiekem Harry te observeren.

Maar echt onderdeel van de maatschappij ben ik nog niet. Daarvoor wonen we er nog niet lang genoeg voor en ken ik nog niet genoeg mensen. Inmiddels ken ik een hoop ouders van gezicht en bonjour ik wel wat af op het schoolplein. Ook zie ik op het wekelijkse pilates lesje nieuwe gezichten.

Wat ik ook merk is dat ik van veel dingen niet zeker weet hoe ze ‘werken’. Speeldates met schoolvriendjes bijvoorbeeld. Daar moet ik in 2019 maar eens wat onderzoek naar doen.

Goede voornemens

Dus acceptatie? Ja! Integreren? We doen ons best. Mijn goede voornemens voor 2019 zijn nog meer tijd besteden aan Franse les en misschien af en toe wat langer op het schoolplein blijven hangen.