Mijn ervaring met het Franse ziekenhuis

Ergens weet je dat het ooit een keer gaat gebeuren..  Maar toch bereid je jezelf er niet écht op voor. Een bezoek aan het Franse ziekenhuis. Ook al wonen we hier nu al 9 maanden, ik had nog altijd niet scherp wat ik moest doen bij een ongeluk in huis.

Bel de brandweer!!

Het antwoord is dus; bel de brandweer!! De brandweer in Frankrijk gaat over de eerste hulp diensten en dus ook de ambulance. Eigenlijk wist ik dit wel. Altijd 18 (het nummer van de brandweer) bellen! Maar op het moment suprême dacht ik hier totaal niet aan.

Zondagochtend net voor het ontbijt, komt Loek met zijn duim tussen de deur. En niet zo een klein beetje ook. Thijs ziet meteen dat het mis is. We bellen snel een lokale vriendin op, maar door wat miscommunicatie begrijpen we dat het ziekenhuis in het dorp hiernaast een eerste hulp heeft. We springen in de auto en zijn nog nooit zo snel in het volgende dorp beland.

Daar aangekomen blijkt er helemaal geen eerste hulp of zelfs maar een arts aanwezig te zijn. We rennen rond het dichte ziekenhuis, met een schreeuwend en bloedend kind op zoek naar hulp. Het klinkt wat dramatisch en dat was het ook. Paniek in onze ogen.

We weten wat zusters te vinden en zij bellen de brandweer. Het wachten op de ambulance lijkt een eeuwigheid te duren, maar in werkelijkheid valt dit wel mee. Het is gewoon erg moeilijk om te zien dat je kindje pijn heeft. Hij kijkt me echt aan met zo een blik van DOE WAT! Loek vraagt ook meerdere keren om een pleister.

Met de ambulance naar het Franse ziekenhuis

De mannen en vrouwen van de brandweer leggen een verband om Loek z’n vinger en geven hem wat tegen de pijn. In onze beste Frans kunnen we wel het een en ander uitleggen, maar medische termen in het Frans zijn echt onbekend terrein voor ons. Er wordt druk getelefoneerd en uiteindelijk krijgen we te horen dat we naar het kinderziekenhuis in Lyon gaan. Met sirenes en zwaailichten aan vertrekken we, Thijs volgt in onze eigen auto. 

Gelukkig helpt de pijnmedicatie en Loek valt in slaap zodra de ambulance begint te rijden. Eenmaal aangekomen in het ziekenhuis moeten we “natuurlijk” eerst formulieren invullen. Het gaat ons allemaal veel te langzaam, maar gelukkig is Loek rustig en zelfs een beetje trots op zijn vinger. Hij vertelt meerder keren over zijn nieuwe mooie grote pleister.

Na wat weer eindeloos wachten lijkt, onderzoekt een dokter de vinger. Vervolgens door naar foto’s maken. De dames van de radiologie leggen in het Frans uit aan Loek dat ze twee foto’s gaan maken en vragen of dat goed is? Loek begrijpt het volledig en zegt lief “ok” en de dames zijn verkocht. De eerste dokter is er vrij zeker van dat de vinger gebroken is, maar dit blijkt gelukkig niet zo te zijn.

Wel moet hij geopereerd worden om zijn duim en nagel te herstellen. Dit moet dezelfde dag of de volgende ochtend gebeuren. Omdat niet zeker is hoe lang we nog moeten wachten en Loek inmiddels behoorlijke honger heeft kiezen we voor de volgende ochtend. Met een goed verband er omheen en wat pijnstillers mogen we weer naar huis. Nu pas merk ik dat ik misselijk van de honger ben, nog niets gegeten de hele dag. Ook Loek is blij dat hij weer mag eten.

Helaas, u staat niet op de lijst

Na een onrustige nacht zijn de we volgende ochtend volgens afspraak om 7 uur in het ziekenhuis. Helaas, Loek blijkt niet op de lijst te staan. Nu baal ik wel heel erg, dat  we niet in het Nederlands kunnen praten. Thijs uit in zijn beste Frans en met een hoop non-verbale communicatie zijn frustraties. Of het gewerkt heeft weet ik niet, maar Loek wordt wel met spoed in het volle schema gepropt. Achteraf valt het allemaal mee en om 9 uur mag Loek mee voor de narcose.

Nog een punt van miscommunicatie, want op mijn vraag of er een ouder mee mag wanneer Loek onder narcose wordt gebracht dacht ik een ja te horen. Maar dit blijkt alleen te gelden voor de uitslaapkamer. We moeten hem dus meegeven aan een wildvreemd iemand om onder narcose te gaan. Dit was in Nederland anders, dus dat is wel even slikken.

Gelukkig heeft Loek de anderhalf uur durende operatie allemaal goed doorstaan en krijgen we na afloop een heldere uitleg in het Engels over wat ze precies hebben gedaan. Loek zelf is echt een bikkel en is al snel weer zichzelf. Hij blijkt prima te kunnen spelen met één hand en lijkt er weinig last van te hebben. Wij houden ons hart vast als we hem met zijn net geopereerde handje zien zwaaien.

Het Franse ziekenhuis, eind goed al goed

Al met al zijn we zeer goed geholpen.Dit bleek ook nog eens een van de beste kinderziekenhuizen in Zuid-Frankrijk te zijn. Natuurlijk gaan de dingen anders dan in Nederland en service gerichtheid staat volgens mij nog niet heel hoog op de prioriteitenlijst hier in Frankrijk. Communicatie blijft een ding en des te meer reden om weer snel verder te leren. Moraal van het verhaal; weet wat je moet doen bij een ongeval. Bel de brandweer!!!